ದೇವರೊಂದಿಗೆ ಸೆಲ್ಫೀ!

ಮುಂಜಾನೆ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.

ಮನಸ್ಸು ಪರಮಾತ್ಮನಲ್ಲೇ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿತ್ತು.

ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಮುಂದೆ ಪರಮಾತ್ಮ ಬಂದು ನಿಂತ ಅನುಭವವಾಯ್ತು.

ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ ದೇವರ ದರ್ಶನಭಾಗ್ಯದ ಆ ಅನುಭವವನ್ನು ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆಲ್ಲಾ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಯಕೆ ಆಯ್ತು.

ಬೇಡ ಸುಮ್ನಿರು ಅಂತ ನನಗೆ ನಾನೇ ಅಂದೆ.

ಮತ್ತದೇ ಬಯಕೆ.

ಮತ್ತದೇ ನಿಯಂತ್ರಣ.

ಬಯಕೆ ಉತ್ಕಟಗೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಯ್ತು.

ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟರೆ ಪರಮಾತ್ಮ ಅದೃಶ್ಯರಾಗಬಹುದು ಅನ್ನುವ ಭಯದಿಂದ,
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಮೊಬೈಲ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಪರಮಾತ್ಮನ ಬಳಿನಿಂತು ಒಂದು ಸೆಲ್ಫೀಫೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದೆ.

“ತುಂಬಾ ತುಂಬಾ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ದೇವರೇ” ಎಂದು ಹೇಳಿ “ಹೋ… ” ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಕಿರುಚಾಡಿದೆ.

ನನ್ನ ಮೈದಡವಿದ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ,

“ಏನ್ರೀ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ವಾ ಇವತ್ತು? ಅಲಾರ್ಮ್ ಆಗಿ ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಾಗಿವೆ”.

“ಉಫ್ … ಇದೇನು ಕನಸಾ …? ಸರಿ ಹೋಗ್ತೇನೆ ಕಣೇ…!

ಎಂದು ವಟಗುಟ್ಟುತ್ತಾ ಎದ್ದು ಹೊರಟೆ.

ಉಳಿದದ್ದು ಪ್ರೀತಿ!

ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮಗಳು ಪರಸ್ಪರರ ಮೇಲೆ ಸ್ವಾಮ್ಯ ಬಯಸಿದಾಗ ಕುಲಗೆಟ್ಟುಹೋಗುವುದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ.

ಅವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮೀರಿದ್ದರೆ,
ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಉಳಿದದ್ದೇ ಆದರೆ ಅದುವೇ ಪ್ರೀತಿ.

ಅಳಿದದ್ದಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿ;
ಉಳಿದದ್ದು ಪ್ರೀತಿ!

ನಮಸ್ತೇ ಟೀಚರ್!

ಅಮ್ಮ ನನಗೆ ಕಲಿಸಿದ ಮೊದಲ ಅಕ್ಷರ ಅ(ಮ್ಮ),
ನಮ್ಮ ಟೀಚರ್ ಕಲಿಸಿದ ಮೊದಲಕ್ಷರವೂ ಅ;

ಅಲ್ಲಾ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ಸ್ವಾರ್ಥಿ,
ನಮ್ಮ ಟೀಚರ್ ಮಾತ್ರ ಅಷ್ಟೇ ನಿಸ್ವಾರ್ಥಿ!

(ಇದು ನಾನು ಮೂವತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬರೆದಿದ್ದ ಮಾತು)

1967ರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೂರಿನ ಕಿರಿಯ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಅಕ್ಷರಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಸಿ, ನನ್ನ ಕಿಂಚಿತ್ ಭಾಷಾಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಭದ್ರಬುನಾದಿ ಹಾಕಿದ್ದ, ನಮ್ಮ ನಲ್ಮೆಯ, ಆ ನಿಸ್ವಾರ್ಥಿ ಯಶೋದಾ ಟೀಚರ್ (ಶ್ರೀಮತಿ ಯಶೋದಾ ಎನ್. ಜೆನ್ನಿ) ಇಂದು ನಸುಕಿನ ಮೂರು ಗಂಟೆ ಸುಮಾರಿಗೆ ಹೃದಯಾಘಾತದಿಂದ ಸ್ವರ್ಗಸ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವ ಸುದ್ದಿ ಬಂದಿದೆ.

ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ, ನಮಸ್ತೇ ಟೀಚರ್!

“ಬಂದ್” ಏಕೆ? “ಬಂದ್” ಬೇಕೆ?

ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯ ಸರಕಾರದ ಜನೋಪಯೋಗಿ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ನಾವೇ ರಾಜ್ಯವ್ಯಾಪಿ “ಬಂದ್”ಗೆ ಕರೆ ನೀಡುವುದು, ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ನೀಡುವುದು ಇದರ ಅರ್ಥವೇನು?

ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವ ನೆರೆರಾಜ್ಯದ ಕೆಲ ಜನತೆಗೆ ನಾವು ಈ ರೀತಿ ಉತ್ತರ ನೀಡುವ ಅಗತ್ಯವಾದರೂ ಏನಿದೆ?

“ಹಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಾದವು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ “ಬಂದ್” ಆಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ, ಒಂದು “ಬಂದ್” ನಡೆಯಲಿ” ಅನ್ನುವ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿವೆ ಕೆಲವರ ಮಾತುಗಳು.

ನಮಗೆ ಏನು ಬೇಕು, ಏಕೆ ಬೇಕು ಅನ್ನುವುದರ ಅರಿವು ನಮಗೇ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಆಗುವುದೇನೋ.

ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಭಾವ!

ನಾವು ಯಾರದೋ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಯೋಚನಾಲಹರಿಯ ಅಂಶವಾಗಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವುದೇ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕ್ಯದ ಭಾವವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ.

ಅವರು ನಮಗೇ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಿಸಿರದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗಿದ್ದರೆ, ಆ ಭಾವ ನಮ್ಮನ್ನು ಖಂಡಿತಕ್ಕೂ ಭಾವುಕರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತದೆ.

ಎಟುಕದಂತಾಗೋಣ!

ನಮ್ಮ ನಡುವೆಯೇ ಇರುವ ಮಾನವರು ದಾನವರಾದಂತೆಲ್ಲಾ, ನಾವು ಇನ್ನೂ ಇನ್ನೂ ಸಾತ್ವಿಕರಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕು.

ಆಗ ಅವರ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ನಡುವಣ ಅಂತರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಕೊನೆಗೆ, ನಾವು ಅವರಿಗೆ ಎಟುಕದಷ್ಟು ದೂರ ಬಂದಿರುತ್ತೇವೆ.

🙂 🙂 🙂

ಮಾನವ – ದಾನವ!

ದಾನವರು ಬೇರೆಯೇ ಒಂದು ಕುಲದಿಂದ ಜನಿಸಿದವರಲ್ಲ. ಜನಿಸುವವರೂ ಅಲ್ಲ.

ಮಾನವರೊಂದಿಗೇ ಜನಿಸಿ, ದಾನವಗುಣಗಳನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡು, ದಾನವರಾದವರೇ ಎಲ್ಲಾ.

ದೇವಕಿಯ ಸಹೋದರ ದಾನವನಾದರೆ, ಮಕ್ಕಳು ಮಾನವೋತ್ತಮರಾದರು.

ಕೈಕಸೆಯ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಓರ್ವ ವಿಭೀಷಣ ಮಾತ್ರ ಮಾನವನಾಗಿಯೇ ಉಳಿದರೆ, ಉಳಿದ ಮೂವರು ದಾನವರಾದರು.

ನಮ್ಮ ನಡುವೆಯೇ ಇದ್ದು, ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ದಿನನಿತ್ಯ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತಾ ಇರುವವರಲ್ಲೂ ಕೆಲವರು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದಾನವರಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ದಾನವರಾಗಿ ಬದಲಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.