ನಾನು ಅಂದು ಸಂಜೆ, ಆತ್ರಾಡಿಯ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತಿದ್ದೆ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ.
ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ನಾಯಿ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಾ ಬಂತು ಕೂತಿತು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ.
ನನ್ನತ್ತ ಮುಗ್ಧ ನೋಟ ಬೀರುತ್ತಾ, ತನ್ನ ಮುಂಗಾಲನ್ನು ಎತ್ತಿ ನೀಡಿತು… ಸ್ನೇಹ ಹಸ್ತ ಚಾಚಿತು, ಹಸ್ತ ಲಾಘವ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವವರಂತೆ.
ನಾನು ಅಂಗೈಯನ್ನಗಲಿಸಿ ಚಾಚಿದೆ. ತನ್ನ ಮುಂಗಾಲನ್ನು ನನ್ನ ಹಸ್ತದ ಮೇಲಿರಿಸಿತು… ಕ್ಷಣಕಳೆದು ಕೆಳಗಿರಿಸಿತು!
ಅದ್ಯಾಕೋ, ಆ ನಾಯಿಯ ಸ್ನೇಹಭಾಷ್ಯ ನನ್ನ ಮನಕೆ ಮುದ ನೀಡಿತು…
ನನ್ನ ಬಂಧುಗಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ನುಡಿಗಳ ನಡುವೆಯೇ, ನಾನು ನನ್ನ ಹಸ್ತವ ಮತ್ತೆ ಚಾಚಿದೆ.
ದುರುಗುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು ಪ್ರತಿಸ್ಪಂದಿಸದೇ… ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬಾಯ್ಬಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದೆ …
ರೋಸಿಹೋದ ಆ ನಾಯಿ ಗಬಕ್ಕನೇ ನನ್ನ ಮುಂಗೈಗೆ ಬಾಯಿಹಾಕಿ
ತನ್ನ ಮುಂದಿನ ಹಲ್ಲನ್ನು, ಕೈಯೊಳಗೆ ಒತ್ತಿ, ರಕ್ತದ ಓಕುಳಿ ಹರಿಸಿತು…
ನಾನು ನೋವಿನಿಂದ ಕಿರುಚಲು, ಅದು ಎದ್ದು ಎತ್ತಲೋ ಓಡಿ ಹೋಯಿತು!
ಅಂದು ಆ ನಾಯಿ ನನಗೆ ಕಲಿಸಿದ ಪಾಠ:
ಅತಿಯಾದ ಮುದ್ದು, ಈಗ ನಾಯಿಗಳಿಗೂ ಬೇಡವಾಗಿದೆ, ಕಣ್ರೀ!