ಕಳೆದ ಭಾನುವಾರ ಮುಂಜಾನೆ ಆತ್ರಾಡಿಯ ಮನೆಯೊಳಗೆ
ನಾನು ಕಾಲಿಡುವಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಅರಿತಿದ್ದರೂ ಈ ನನ್ನ
ಕಣ್ಣುಗಳು ಅರಸುತ್ತಿದ್ದವು ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುವ ಅಮ್ಮನನ್ನು
ಉದ್ಯೋಗ ನಿಮಿತ್ತ ನಾನು ಊರು ಬಿಟ್ಟ ನಂತರದ ಈ ಮೂರು
ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೂ ಸ್ವಾಗತ ಕೋರುತಿದ್ದಮ್ಮ
ಈ ಬಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಗತ ಕೋರಿ ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನನ್ನು
ಹೊಸದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಕು ಕೊಂಚ ಕಾಲ
ಎಂದರಿತಿದ್ದರೂ ಸೂಜಿ ಚುಚ್ಚಿದಂತೆ ಚುಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು ನಾನು
ಅದೆಷ್ಟು ಅದುಮಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಈ ಕಸಿವಿಸಿಯನ್ನು
ಒಂಭತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಪ್ಪಯ್ಯನವರು ಇಹದ ಪಯಣವನ್ನು
ಮುಗಿಸಿ ತೆರಳಿದ ನಂತರವೂ ಅವರ ಗೈರು ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸತತ
ಕಾಡುತಿತ್ತು ನಾನದೆಷ್ಟು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿದರೂ ಈ ಮನಸ್ಸನ್ನು
ವರುಷಗಳು ಉರುಳಿದ ಮೇಲೆ ಅದೂ ಕೂಡ ರೂಢಿಯಾಗಿ ಹೋಯ್ತು
ಇದೀಗ ಅವರಗಲಿಕೆಯ ನೋವು ಮರೆಯಾಗಿಲ್ಲವಾದರೂ ಮೊದಲಿನ
ತೀಕ್ಷ್ಣತೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವರ ಗೈರು ನನ್ನನ್ನು
ಬಹುಶಃ ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲದ ಮನೆಯ ವಾಸವೂ ನನಗೆ ಈಗಿಂದಲೇ ರೂಢಿ
ಆಗಲೆಂಬ ಇಚ್ಛೆ ಆ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಇರಬೇಕು ಅಂತನಿಸುತ್ತಿದೆ ಹಾಗಾಗಿ
ತಿಂಗಳಿಂದೀಚೆಗೆ ಇನ್ನೋರ್ವ ಪುತ್ರನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರಿಸಿದ್ದಾನೆ ಅಮ್ಮನನ್ನು!
*****
